César Javier Palacios telebistako “El señor de los bosques” programaren gidaria izan zen, basoetan eta haietako espezie botanikoetan ezkutatzen diren sekretuak agerian jartzen zituen natura-inguruneetako paseoarena, eta bai “Cata del paisaje” programarena, non toki ederrak aurkezten ziren, naturaz bost zentzumenekin gozatu ahal izateko. Halaber, “Cata de paisajes por España” liburuaren egilea da.

Ingurumen-dibulgatzaile moduan, “sentimenetik, emozioetatik” komunikatu behar dela defendatzen du, “bost zentzumenekin”.

Hori izan zen oso gogoan izan zuena “Cata el paisaje” bururatzean. “Ardoak landa-arloaren onena hartzen du. Eta ardoaren zaleek mundua bost zentzumenekin eta denborarekin ezagutu dute. Dastatzeko denbora, elkarrizketan aritzeko denbora… Zergatik ez dugu gauza bera egiten naturarekin? Zergatik ez gara gelditzen hegaztiei, kanpaiei edo haizeari entzutera? Natura photocall bihurtu dugu, bizkarra ematen ari gatzaizkio, eta ez gara gelditzen entzutera, harria edo enborra ukitzera, hortik atera dezakegun informazio guztiarekin.

Eta zer esaten didazu usainaz? Adibidez, ez dago ezer ederragorik haurtxo baten usaina baino. Zerbaiti usain ona hartzen badiogu, zaindu egingo dugu. Eta bai petrikorra (lur bustiaren usaina) bezalako lurrin bat bada ere, zeina, beharbada, ez den atsegina izango, baina gauza onen itxura duen. Hori ere estimatzen dugu.

Eta dastamena. Hmmmm. Eta are gehiago bertako produktuak direnean.

Paisaia dastatzea ezagutzea, gozatzea, maitatzea da.

Gogoan dut Gorka Otxoarekin grabatu genuen programa bat. Pagadi batean bukatu genuen, hostoak belaunetaraino genituela. Eta azkenean, haiekin jolasten bukatu genuen, airera botatzen. Ez da gauza miragarria hori?

Eta Paula Vázquezekin grabatu genuen beste bat ere gogoan daukat. Ereinotz mulu batzuen ondoan kokatu ginen. Ereinotza usaintzeko eta gogora zer ekartzen zion esateko eskatu nion. Esan zidan amona ekartzen ziola gogora, prestatzen zuen janaria, eta, azkenean, hunkitu egin zen. Malkoak isuri zitzaizkion.

Hori ederra da. Komunikazioan emozioak lantzea funtsezkoa da”.

Baina, egungo gizartea komunikazio mota horretarako prestatuta dago?

“Egia da gero eta interes gutxiago dagoela edukiekiko. Gero eta gehiago gelditzen gara soil-soilik lerroburuetan. Landa-arloarekiko deskonexio ikaragarria dago. Hondamendiak gertatzen direnean, adibidez, baso-suteak, iturri fidagarritzat jotzen da eremu politikoan edo prentsa-oharretan esaten dena, baina gutxi entzuten zaio teknikariari.

Baina ez dugu ahaztu behar duela ez asko gure gurasoek eta aitona-amonek bazekitela zer den txantxangorria. Deskonektatuta gaude, egia da; baina berriro konektatzeko entxufea daukagu”.

Eta zer egin beharko genuke berriro konektatzeko?

“Sukaldean egin etxean. Horrek erosketak egitera behartzen gaitu, produktu onena eta hornitzaileak bilatzera, nire eskakizun guztiak betetzen dituen trazabilitate bat ziurtatzen didatenak; amonaren errezetak berreskuratzera bultzatzen nau eta jakinduria hori galtzen ez uztera; horrek etxekoekin jatea errazten du, poliki, lasai, hitz eginez. 0 kilometrora itzultzeko daukagun modua da, gure jatorrietara, gure funtsera. Berriro konektatzeko daukagun modua da”.

Ingurumen komunikazioa gehiago ezagutu nahi baduzu:

Kontsumo kritiko baten beharra

Green-hushing-a: enpresen isiltasun berdea

Ingurumen-komunikazioa, moda ala beharra?

RECIDA, ingurumen- komunikazio baliabideak partekatzeko plataforma

Ana Galarraga: “Gizartearen ingurumenarekiko jarrera ez da aldatu”