“Nola ausartzen zarete?” Sandra Uveren erakusketa bat da. Bertan, ingurumen-aktibista eta itsas biologo diren emakume batzuen bizitza irudiztatzen du. “Erakusketa honetan egurra ematen dut –azaldu du–; izan ere, gertatzen ari den guztia kontuan hartuta, krisi klimatikoaz, genero-krisiaz eta pandemiez serio hitz egiteko unea baita”.
Diseinuaren munduan iraultza gertatzen ari da. Besteak beste, modaren, arkitekturaren eta interiorismoaren profesionalak material berrien bila dabiltza, beren sorkariak egiteko. Ekonomia zirkularraren premisei erantzuten dieten eta ingurumenarekin bakezkoak egiteko bidea ematen diguten material iraunkorren bila, hain zuzen.
Pandemiaren aurretik herritar ororen ingurumenarekiko sentsibilizazioa handitzen zihoala bazirudien, COVID-19ak eta bere ondorioek argi utzi dute joera hori sendotu eta indartzen ari dela. Beharbada, gure osasuna planetaren osasunaren mende dagoela ulertu dugu. Edo, besterik gabe, natura ez badu errespetatzen giza espezieak galtzeko aukera guztiak dituela ikusi dugu. Bada ondorio horretara gainerakoak baino lehenago iritsi denik, eta bada gure jokaerak inguruan dugun munduan duen garrantziaz gainerakoak kontzientzia harrarazten ahalegintzen denik ere. Green-influencerrak edo ingurumen-aktibistak dira.
COVID-19aren krisiaren ondorioek agerian utzi dituzte ingurumen-erronken kudeaketan ditugun gabezietako asko, eta erakutsi dute gure osasuna eta naturarena estu lotuta daudela. Beharbada ekiteko unea iristen ari da, bai baitirudi ingurumenak ez ezik gure gizartearen osasunak eta ongizateak ere aterako dutela onura.
Ardiak, artea, artilea, ekonomia zirkularra, haragia, sukaldaritzako jardunaldiak, esnea, artzaintza… Hori guztia Mutur Beltz elkartearen proiektuaren barnean dago, eta helburua du bertako ardi-arraza bat galtzetik salbatzea, herritarren laguntzaren eta parte-hartzearen bidez.
Duela 60 urte arte mundu aurreratuarekin inongo harremanik ez zuen Amazoniako waorani etnian jaio zen Nemonte Nenquimo. Txikitatik haren kultura, hizkuntza eta oihaneko bizitza babestu nahi izan du eta hori lortzeko egin du borroka. Orain, Ingurumen Nobel sarien pareko sari bat jaso du.
Jokoaren arauak aldatu egin dira. Egungo testuingurua industria-ereduaren gabeziak azaleratzen ari da, pertsonen parte-hartze eta motibazio aukerei dagokienez. Aldaketa-prozesu bete-betean daude hezkuntza, ekonomia, aktibismoa, politika eta enpresa, parte hartzekoagoak diren ereduetarantz, pertsonak eta beren motibazioak erdigunean dituztenetarantz. Egoera berri horretan jolasak protagonistak izaten hasten dira.
2020. urte honek ekarri du lehen baliozkoa zenak gauetik goizera halako izateari uztea. Egoera berriek heziketa-ereduak berrasmatzera behartu gaituzte. Edukiak erakargarriak egiteko etengabe erabilitako jolas-estrategiak protagonismoa hartzen joan dira eta beren tokia hartzen. Orain, ordea, gogoeta egiteko unea iritsi da; jolas-teknikak eta -dinamikak ikaskuntza- eta heziketa-prozesuetan aplikatzearen gaineko gogoeta, hain zuzen.
Jolasten garenean, oraina bizitzen dugu, ziurtasunik eza besarkatzen dugu, egoerei erronka edo desafio gisa heltzen diegu, eta, gainera, gozatu egiten dugu. Horregatik da hain erabilgarria jolastea, ikaskuntza hori gero lanaren arlora, familiakora, pertsonalera… estrapolatu ahal dugulako. Esther Hierro aditua da jolas-jarreraren tratamenduan, play-thinking esaten zaionean. Berak azaldu digu zergatik den beharrezkoa jolasa, bereziki orain bizitzen ari garena bezalako errealitate paraleloetan, eta nola sortu egotea merezi duen inguruneak.
Shinrin-yoku (baso-bainua, japonieraz) esaten diogu Japonian sortutako praktika bati . Hain zuzen, basoan paseatzean datza praktika hori, baina meditazio moduan eta patxadatsu paseatzean. Kontzeptua herrialde horretako bi erlijio ofizialetan inspiratuta dago, sintoismoan eta budismoan, haietan naturako espirituak gurtzen baitituzte eta, horrenbestez, basoak jainkotiarraren erresumatzat jotzen baitituzte. Gaur egun, gure natuirarekiko harremana estuagoa izatea behar dugunean, praktika hori gero eta hedatuagoa dago.
